Bilhassa şirket sahiplerinin en fazla tutuştuğu dönem olan yıl sonları bir telaş içerisinde yaşanır.
Aslında şirket ile ilgili olarak verileceği aylar hatta yıllar önce bilinen şirket gelir gider , kar zarar hesaplarının sonuçlandırılması nedense yılın son ayında yoğunlaşır.
Buna paralel muhasebeciler geceli gündüzlü raporların çıkartılması için gayret sarf ederler, evlerinin yolunu tutarlar. Normalde düzenli ve zamanında ve dürüstçe tutulan defterlerin sonuçlandırılması bir kaç gün almasa da "sonra yaparız" "nasılsa vakit var" denilerek sallanır. (Aynen insanın kulluk vazifesinde ibadetlerini ötelediği gibi) Burada muhasebecilerin tembelliğinin ya da vurdumduymazlığının ya da şirkette kalıp kalmayacaklarının belirsizliği de etkendir. Bunlarla birlikte daha az vergi vermek için ne kadar hile, art niyet ve kaçamak varsa bunları deneyerek devleti soymanın bir başka yolları aranır.
Neyse daha fazla konuyu dağıtmadan muhasebede en fazla unutulan, yok sayılan hatta aklımıza gelmeyen bir çeşidinden bahsedeceğiz. Bu da ömür muhasebesidir.
İnsan olarak yaşadıklarımızı, günahlarımızı ve sevaplarımızı, yaptığımız kötülük ve iyilikleri , insanlara ve çevreye verdiğimiz zararları, yaptığımız faydalı işleri ve kulluk vazifelerinden en kadarını yapıp yapmadığımızı pek düşünmeyiz. Ömür muhasebesinin öyle bir denetçisi var ki sizi "gak" demeden neyi nasıl yapacağınızı sizden önce bilen bir ulu varlığa vereceğimiz hesap vardır.
Neyse daha fazla konuyu dağıtmadan muhasebede en fazla unutulan, yok sayılan hatta aklımıza gelmeyen bir çeşidinden bahsedeceğiz. Bu da ömür muhasebesidir.
İnsan olarak yaşadıklarımızı, günahlarımızı ve sevaplarımızı, yaptığımız kötülük ve iyilikleri , insanlara ve çevreye verdiğimiz zararları, yaptığımız faydalı işleri ve kulluk vazifelerinden en kadarını yapıp yapmadığımızı pek düşünmeyiz. Ömür muhasebesinin öyle bir denetçisi var ki sizi "gak" demeden neyi nasıl yapacağınızı sizden önce bilen bir ulu varlığa vereceğimiz hesap vardır.
@erolkaranet
