Bir hadis-i şerifte ifade edildiğine göre Hz. Muhammed şöyle buyurdu: “Bir yerde bulaşıcı hastalık olduğunu duyduğunuzda oraya girmeyiniz. Bulunduğunuz yerde bulaşıcı bir hastalık çıkarsa oradan çıkmayınız.” (Buhârî, Tıb, 19)
Sevgili Peygamberimizin hicret yolu planında önce Medine’nin tam ters istikametinde bulunan Sevr Dağı’na yönelmesi ne kadar tedbirli olduğuna güzel bir örnektir.
Hz. Ömer (r.a.) bir vesileyle Şam’a gitmekte iken Şam’da bir salgın hastalığın ortaya çıktığını haber aldı. Bunun üzerine, Şam’a gidip gitmeme konusunu arkadaşlarıyla istişare etti. Neticede, ihtiyat ve tedbiri esas alarak Şam’a gitmekten vazgeçti ve geri döndü. Hz. Ömer’in bu tedbiri karşısında sahabeden Ebu Ubeyde bin Cerrah (r.a.) “Ey Ömer, Allah’ın kaderinden mi kaçıyorsun?” diye itirazda bulundu. Bunun üzerine, Müslümanların sorumluluğunu omuzlarında hisseden Hz. Ömer (r.a.) hayıflanarak “Keşke bunu sen söylemeseydin Ya Ebâ Ubeyde! Evet, Allah’ın kaderinden yine Allah’ın kaderine kaçıyoruz.” diye cevap verdi (Buhârî, Tıp, 30). Görüldüğü gibi Hz. Ömer “Kaderde ne varsa o olur.” deyip yoluna devam etmedi. Tedbiri elden bırakmadı. Müslüman her işinde tedbirini alır ama sonucu yüce Allah’tan bekler. Tedbir almak kulluk görevidir. Aczin itirafıdır. Kul takdiri bilemez. Takdir yüce Allah’ındır.
Peygamberimiz evinden çıkarken şöyle dua ederdi: “Allah’ın ismine sığınıyor ve Allah’a tevekkül ediyorum. Allah’ım, doğru yoldan sapmaktan ve saptırılmaktan, kaymaktan ve kaydırılmış olmaktan, haksızlık etmekten ve haksızlığa uğramaktan, saygısızlık etmekten ve saygısızlığa uğramaktan sana sığınırım.” (Tırmizî, Deâvât, 35)
Resulüllah’ın (s.a.s.) “Deveni sağlam kazığa bağla ondan sonra Allah’a tevekkül et.” (Tırmizî, Kıyamet, 60) sözü tevekkülden önce tedbir almanın gerekliliğine delil sayılmıştır.
İnsan, takdiri (kaderi) bahane ederek kendini sorumluluktan kurtaramaz. Bir insan, “Nasıl olsa kaderde her şey belirlenmiştir” düşüncesiyle azmi, gayreti, çalışıp çabalamayı, tedbir almayı terk edemez.
